چرا غیبت صغرى پایان پذیرفت؟

در اینجا ممکن است براى هر کس این سؤال پیش آید که به چه علّت دوران غیبت صغرى به پایان رسید؟ چه اشکالى داشت که حضرت مهدى علیه السلام همچون گذشته توسط نائبان خاصّى، با دوستداران و شیعیان در ارتباط بوده و مشکلات و نیازهایشان را برطرف مى کرد؟ اگر بخواهیم به این سؤال جواب کلى و اجمالى بدهیم، مى گوئیم:

برنامه و روش کار امام معصوم(ع) را خداوند متعال معیّن فرموده امام (ع) هم باید همان برنامه را اجراء نماید.

 و بعد از آنکه اصل امامت ثابت شد نسبت به نحوه کار امام سؤال و پرسش بى مورد است. و حتّى خود امام نیز جُز تسلیم و اجراى برنامه معین شده از طرف خداوند، تکلیفى ندارد و پرسش از علّت و سبب آن خلاف روش بندگى و مقام عبودیت خالص است.

  أما یکى از نویسندگان معاصر جواب مفصّل و تحلیلى را ارائه داده است که خلاصه آن را ذکر مى کنیم: غیبت صغرى مقدمه غیبت کبرى و زمینه ساز آن بوده است.

 و اگر غیبت کبرى یکباره و دفعةً و ناگهانى واقع مى گردید. سبب وحشت و انکار و انحراف افکار مردم مىشد و پذیرش قطع ارتباط با امام زمان(ع)، چنانچه در غیبت کبرى واقع شد، براى اکثر مردم دشوار و ناراحت کننده بود.

 لذا نزدیک به هفتاد سال رابطه مردم با امام(ع) توسط نوّاب خاص حفظ شد و به وسیله آنها عرایض و مشکلات خود را مطرح مى کردند و جواب مى گرفتند و نیز در دوران صغرى غیبت و احتجاب امام زمان(ع) تدریجاً صورت گرفت به طورى که در اوائل، افراد متعددى به محضرش شرفیاب مى شد لکن در سالهاى آخر، فقط آخرین سفیر خدمت حضرت مى رسیده و دیگران از این فیض محروم شده بودند و این زمینه را براى غیبت کُبرى آماده مى کرد.

 از طرفى در دوران غیبت صغرى با فعّالیّت هاى نُوّاب خاص: اصل وجود آن حضرت براى عموم شیعیان به اثبات رسید و بسیارى هم به محضرش شرفیاب شدند.

 و توقیعات فراوانى هم صادر شد و دیگر جایى براى انکار باقى نمانده بود و همین مسأله را اگر از نتایج غیبت صغرى در نظر بگیریم کافى است.

 علاوه بر این، اختناق و خفقان شدیدى که از دوران آخرین سفیر حضرت مهدى(عج) شروع شده بود فرصت هر گونه فعالیت را از جانب وُکلاء سلب کرده بود و انتظار نمىرفت این وضعیت به این زودى ها به پایان برسد.

زیرا دستگاه خلافت حیاة و وجود خودش را در پیگیرى همین روش مى دید و اگر امام (ع) همچون گذشته نایبانى را انتخاب مى کرد و آنها به فعالیت مى پرداختند به طور قطع و یقین امر نیابت و وکالت کشف مى شد و چه بسا وجود امام(ع) به خطر مى افتاد.

 و اگر هم نایبان هیچگونه فعالیتى را انجام نمى دادند لزومى نداشت که امام(ع) آنها را به نیابت برگزیند. مجموعه این عوامل باعث شد که غیبت صغرى پایان پذیرفته و غیبت کبرى آغاز شود.

نوشته شده توسط : مصطفی کوهساریان

نظرات ديگران [ نظر]