دیر زمانى است که دوران غیبت حضرت مهدى(عج), روزنه اى براى سـوء استفاده طاغوتیان و مستکبـران هر عصـرى قـرار مـى گـرفته و ـ با تاءسف فراوان ـ برخى ساده لوحان دور ازبینـش و بصیرت نیز همنوا با قـدرت هاى ستمگـر, ظاهـرى زیبا و فـریبنـده از گفتار آنان را گـرفته, نه تنها خـود, بلکه بسیـارى دیگـر را نیز دچـار غفلت و گمراهى مى کنند.
آنچه در دستـور کار استعمارگران در کشـورهاى اسلامـى بـراى رواج تفکر واژگونه اى در باره ((قضا و قدر)) و تـوجیه شیوه حکـومتهاى غاصب با عبارت ((اینها همه از طرف خداست و چاره اندیشى در ایـن مـورد بى فایده است.)) و یا ارایه سخنانى در باره ((تزییـن بهشت و دوزخ در مقـابل دیـدگان مسلمانان و ایـن نکته که شما مکلف به امور زندگى دنیا نیستید و در پىآن تـوسعه دادن حلقه هاى تصـوف و تشـویق افراد به روحیه زهد و کناره گیرى از دنیا))..., هدفـى جز دمیدن روحیه خمودى, سستى و بى حالى در برابر ظلـم و ستـم نبـوده است.
در دهه هاى اخیر شیـوه هاى جدیدى در دوران غیبت ارائه مـى شـود که پـىآمـدهاى آن به دورى از مسـوولیت سنگیـن هریک از ما در برابر خداوند, اولیاى الهى و جامعه اى که در آن زندگى مى کنیـم, خـواهد بـود. ایـن راهکـارهـاى انحـرافـى که به طـور عمـده از افکــار تئوریسینهاى استعمارى و جـاسـوسهاى کهنه کار و آشنا به افکـار و عقاید مسلمانان تراوش مـى کنـد, به دنبال گشـوده نگه داشتـن راه چپاول و غارت ذخایر فکرى, فـرهنگـى و اقتصادى جامعه هاى مختلف ـ بویژه مذهب پـویا, زنده و بالنده شیعى ـ بـوده و با لعاب ظواهر مذهبـى سعى در رخنه همیشگـى و مانـدگار در افکار, آداب و رسـوم ملى مذهبى مسلمانان دارد.